Had been a memorable and tiring week i had so far...... was trying to find something to write about....maybe will just share with all of you about my childhood life.....
When i was small, im among the shy ones...tak percaya??? but it's true... like to run away from being seen by others..kalau di lihat apa yang anda kenal saya pada hari ini....mesti anda sukar percaya...Tumarawati seorang yang pemalu???...saya suka berkurung dalam bilik....itu untuk tetamu yang saya kurang kenali...
Tapi untuk yang dah biasa dan kenal.....mereka akan penat bersoal jawab dengan saya...contohnya untuk satu benda/perkara... saya akan soal dari semua sudut....kenapa...mengapa...macam mana...di mana...siapa....begitu..begini...(punyalah saya kreatif dalam sessi soal jawab....ada-ada je yang saya akan soal...tak ke boring orang nak jawab...) Pelik kan.....pemalu tapi mulut 'becok'...
Sehingga ibu dan bapa saudara saya hairan dengan 'keperamahan' dan 'kebecokkan' saya...maklum my parent bukan jenis yang 'banyak cakap'.. especially my father....jenis senyap je....begitu juga dengan adik-adik saya....perkara ini masih 'misteri' sehingga kini...tapi sekarang saya sudah ada 'pewaris'....my youngest sister....boleh tahan juga 'peramah' nya....sama dengan 2 orang anak buah saya, Amirah dan Aiman....boleh tahan juga 'becok' nya..... berjangkit ngan aunt nya kot...he...he...
Masa sekolah rendah...saya suka cubit budak yang duduk sebelah saya... tak kira lah dimana...dalam kelas ke...dalam bas ke...di klinik ke.... tangan saya cepat je nak 'cubit'...tapi saya tak cubit baby....saya cubit budak-budak baya saya...
Dalam kelas....ada sorang budak nama Juriya sering jadi mangsa cubit saya...tengah cikgu sibuk mengajar di depan....kelas akan dikejutkan dengan suara 'menjerit' dan 'menangis'...sapa lagi?...mangsa cubit saya lah...saya selalu di marah dan di tegur oleh rakan-rakan dan cikgu... tapi dia orang buang air liur je...langsung saya tak 'layan'...saya buat muka selamba...
Saya memang suka 'membuli'...ada seorang senior saya...rambutnya ikal halus...ala-ala rambut orang negro...beliau bersebelahan kelas dengan saya... saya selalu tarik rambut beliau....yang heran nya beliau sepatutnya melawan kerana saya lebih muda....tapi beliau cuma menangis sahaja ketika saya menarik rambut beliau....
Beberapa tahun berlalu....saya sudah tidak ingat dengan beliau... sehinggalah kami (masing-masing sudah bekerja)bertemu semula di sebuah rumah rakan saya....kebetulan kakak kawan saya sama tempat bekerja dengan beliau...beliau menegur saya...saya pada mula nya 'blur' ....langsung tak ingat sapa beliau....
"Sik ingat kamek lagi?"...soal beliau..
(Sambil mengerutkan dahi...) "Sapa kitak ooo?...Sori...kamek sik ingatlah"? soal ku....benar-benar 'blur'...
"Ala....kamek....******(nama)..."jawab nya...
"Ingat sik masa kita sekolah rendah...kamek senior kitak....kelas kita sebelah...kitak selalu tarik rambut kamek"...sambung beliau.
Aku cuba recall.
"Ya Allah...kitak paduhal...ingat lah kamek...,sik sangka kitak masih ingat ngan kamek"....kataku sambil bersalam.
"Ne kamek dapat lupa kitak...nak balas balit tok...dolok kitak selalu jak tarik rambut kamek..."katanya bergurau sambil yang lain ketawa. Aku turut ketawa mengenangkan 'kenakalan' ku dulu.
"Sik sangka kan...nya tok nampak 'ladies' kinek tok..dolok 'pembuli'.." sambung beliau.
Itu lah saya....masa zaman kanak-kanak..
Saya boleh buli orang....tapi dalam masa yang sama saya 'congek'....saya selalu 'nangis' tak bertempat....kata mak. Percaya atau tidak, saya boleh menangis berlanjutan sehingga 5 jam....sekarang kalau saya 'marah' anak buah menangis mesti mak n bapak....ungkit kisah silam saya masa kecil...
Time flies....and im no more the shy ones ...no more the 'pembuli'...like I used to be when i was young....been through many things throughout my life... the most challenging moments and experiences but Alhamdulillah i have managed through....cewah...but i guess i can never went through all that witout the support from my dearest family members, my lovely freinds out there... thanks to all of you....
